Meer liefde

Er ligt een kaart van een vriendin op de mat; ze vertelt waarom ze zo blij is met onze vriendschap, zo mooi omschreven, het ontroert me en ik herken dat wij dat samen hebben. Mijn eerste reactie is om haar te appen dat ik dat ook zo voel, en waarom ik blij ben met haar, en wat ze mij geeft. Totdat ik me realiseerde dat het wat meer tijd vraagt om dit lieve gebaar tot me te nemen… het echt aan te nemen, dat dit voor mij is geschreven. Ik was al bezig met teruggeven.

Ik ken het goed om maar te geven aan de ander, en soms te vergeten om aan te nemen wat er naar mij toekomt. Mijn ouders – beiden psycholoog- leerden me – in wat ze vertelden en wat ze voorleefden- over de ander centraal zetten, je inleven in de ander en helpen waar dat nodig en mogelijk is. Ik vind het heerlijk om te geven, de ander te helpen, dat geeft mij het gevoel dat ik bijdraag aan een betere wereld. Er zit alleen een addertje onder het gras, bij dit helperssyndroom. Als je geeft, heb je meer controle over je gevoelens, en heb je de regie. Wat je dan vaak minder gemakkelijk vindt is om te ontvangen. Je hart is dan open en dat voelt kwetsbaarder, je wordt eerder geraakt.

Wanneer ik tijd maak om haar kaart en onze vriendschap tot me door te laten dringen, krijgt de ontroering meer ruimte. Ik voel warmte voor ons contact en jarenlange vriendschap, met veel lol en prachtige gesprekken over het leven. En als ik nog wat meer vertraag, merk ik ook wat verdriet. Deze sisterhood zo ervaren, daar voed ik mezelf te weinig mee. Zo automatisch doe ik het alleen, regel ik dingen zelf, reflecteer ik zonder te delen. Dat zij er voor me is en dat ik op haar kan leunen, dat weet ik met m’n hoofd heel goed. Maar daar vol in leunen en mezelf kwetsbaar laten zien, dat doe ik niet zo gemakkelijk. Ik los het vaak zelf wel op. Of ik richt me op hoe het met de ander gaat. Hoe zou het zijn als ik wat vaker uitreik, deel wat me bezig houd, of als ik ergens in vastloop?

De wereld heeft meer liefde nodig. Dit kunnen we – in kleine en grote gebaren- aan elkaar geven. Maar de grootste uitdaging is dat we echt aannemen als er liefde naar ons toekomt, met alles wat daar omheen gebeurt. Ons hart is het zintuig waarmee we deelnemen in vriendschappen, in (werk)relaties, in de wereld om ons heen. Het wordt tijd dat het hart weer het centrum van het denken en doen wordt, dat we de moed hebben dat we ons hart laten leiden. Dat we onze relaties om ons heen, naar binnen halen en voelen wat daar gebeurt; want daar waar we geraakt worden, moeten we zijn. Daar ligt de sleutel van een meer liefdevolle wereld.

Door wie of hoe laat jij je raken?